Przyjaźń z byłym? Polecam!

Odkąd przestałam bawić się w przeskakiwanie z jednego kilkumiesięcznego związku w kolejny i dojrzałam do czegoś poważniejszego, jestem za przyjaźnią z byłym (tak, jednym, na kilku ciężko byłoby znaleźć czas, przecież człowiek ma jeszcze własnych "normalnych" znajomych... to znaczy takich, którzy nie widzieli go nago). W sprzyjających okolicznościach to naprawdę nie taki głupi pomysł!

źródło zdjęcia (by Ermin Celikovic)

Wchodząc z kimś w związek, muszę go przede wszystkim lubić, wiecie, jako człowieka, jako ziomeczka. To nie może być osoba, która mnie "jedynie" bardzo pociąga. Prócz chemii musi być jeszcze ciekawość - tej drugiej osoby. Ciekawość typu "co za super człowiek, ciekawe, co jeszcze świetnego robi w życiu, poza tym, o czym już wspomniał!", a nie typu "mmm, ciekawe, jaki jest w łóżku". Rozumiecie. Tak że gdy ktoś jest moim partnerem, jednocześnie jest moim przyjacielem (wbrew pozorom, nie jest tak z automatu we wszystkich związkach). A przecież, gdy pokłócisz się z przyjacielem, to potem się godzicie i znów jest wspaniale. Więc dlaczego po rozstaniu nie zrobić tak z byłym? Dlaczego się z nim nie przyjaźnić, już bez romantycznych i seksualnych podtekstów?

Związek, po tym pierwszym "wstępnym etapie", po pierwszej fascynacji czymś nowym, gdy w końcu wyjdzie się z łóżka, to nie tylko seks. To też rozmowy, to często podobne poczucie humoru, wspólne zainteresowania. To dużo dużo rzeczy, które robią razem także ludzie, których łączy zwykle koleżeństwo albo przyjaźń. U mnie było na przykład tak, że głównie z byłym (gdy jeszcze nie był byłym) grałam w planszówki, baaardzo rzadko z kim innym, on zresztą miał w tamtych czasach podobnie, to przede wszystkim było takie nasze wspólne hobby. I gdy się rozstaliśmy, to właśnie doprowadziło do naszego kumplowania się - że nie mamy (no, przynajmniej ja jeszcze wtedy nie miałam) z kim pograć! I tak, gdy sprzyjała temu sytuacja -  gdy przebolałam rozstanie i miałam wreszcie wystarczająco czasu, a nie tylko tyle, żeby podrapać się po dupie, po prostu wróciliśmy do siebie - jako kumple. Oczywiście, z początku było trochę niezręcznie (w końcu kiedyś uprawiliśmy ze sobą seks, a teraz musieliśmy trzymać ręce przy sobie; poza tym mieliśmy też jakieś tam wspólne związkowe rytuały, nawet przy grach, np. "buziak dla zwycięzcy"), ale szybko się to zatarło, no i po prostu się tak spotykaliśmy - jako znajomi, jako przyjaciele.

Oczywiście, ja wiem, że nic nie jest czarne albo białe. Różnie bywa. Nie zawsze sytuacja sprzyja przyjaźnieniu się z byłym, nie zawsze ludzie rozstają się w pokojowych stosunkach, a czasem po prostu wszystko jest zbyt świeże i zbyt bolesne, żeby od razu przejść ze związku w tryb "przyjaźń". Nie można uogólniać, trzeba każdą sytuację rozważyć indywidualnie. Dla mnie są podstawy do przyjaźni, jeśli po prostu związek nie pyknął, coś się zepsuło, tak naprawdę z niczyjej winy, ale wciąż siebie szanujemy i lubimy. Tracę partnera, którego zapewne kochałam albo i nie, ale były tego uczucia zalążki - okej, trudno, tak wyszło. Ale dlaczego mam jednocześnie rezygnować z przyjaciela? Czy rezygnujemy z przyjaciół, gdy coś nam w tej relacji nie zagra, gdy w czymś się nie zgadzamy, gdy przez jakiś okres czasu nie mamy kiedy się spotykać? Nie, zazwyczaj nie. Przechodzimy nad tym do porządku dziennego, czasami zajmuje to trochę czasu, czasami trzeba się pogodzić z czymś, co nam się nie spodobało w zachowaniu przyjaciela. I tak samo może być z byłym. Rozumiem, że człowiek może potrzebować czasu, aby się oswoić na nowo z byciem singlem, z niebyciem z tą konkretną osobą. Normalna sprawa. Trzeba wtedy odpocząć, trzeba się odciąć, ale gdy już uczucie minie, gdy ból po rozstaniu minie, może warto spróbować kontynuować przyjaźń. Czy coś na tym tracimy? Jedynie własny czas, jedynie trochę czasu - tyle, ile potrzeba na upewnienie się, czy były partner chce Cię w swoim życiu, czy nie.

Jedyna sytuacja, dla której rozwiązanie, jak uważam, jest identyczne dla wszystkich takich byłych par, które się decydują na przyjaźń, to nagły nawrót uczuć. W chwili, gdy tylko zorientujesz się, że Twój były (czy była, jeśli czyta to jakiś hetero facet) spogląda na Ciebie maślanymi oczkami albo, że nagle ciągle do Ciebie pisze (prawdopodobnie stanie się to wtedy, gdy zaczniesz umawiać się, w romantycznym/seksualnym sensie, z kimś innym, true story!), nie może się doczekać, żeby Cię zobaczyć, bierz dupę w troki i uciekaj. Jeśli się zorientujesz zbyt późno i nagle on będzie stał przed Tobą i pytał, czy wrócicie do siebie, nawet się nie zastanawiaj, bierz nogi za pas. W odwrotnej sytuacji, gdy to Ty nagle znów poczujesz do niego miętę, tym bardziej się ewakuuj. Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, a uczucie w przyjaźni wszystko komplikuje, więc po prostu uwierz mi na słowo (been there, done that), że nie warto się w to bawić.

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku lub zaobserwuj na Bloglovin!