Trudne początki czegoś dobrego

Nie było ostatniej pizzy z prawdziwym serem ani pożegnania z mleczkiem w tubce i bezami. Po prostu powiedziałam sobie, że od jutra na poważnie biorę się za bary z weganizmem... i tak też uczyniłam.

źródło obrazka

Kilka dni temu, około pół roku po rezygnacji z jedzenia mięsa, postanowiłam zrobić kolejny krok w kierunku bardziej etycznego życia i odstawiłam nabiał i jajka. Tak po prostu. Nie było ostatniej pizzy z prawdziwym serem ani pożegnania z mleczkiem w tubce i bezami. Nie było też ostatniej w moim życiu jajecznicy, jajka z majonezem ani nawet wuzetki. Po prostu powiedziałam sobie, że od jutra na poważnie biorę się za bary z weganizmem i tak też uczyniłam. Jacka, znaczy mojego konkubenta, moja decyzja bardzo ucieszyła, mnie - trochę mniej. Właściwie nie sama decyzja (bo super, że nie przyczyniam się do cierpienia zwierząt i kilku innych rzeczy), ale raczej... raczenie sobie z nią. Jest trudno.

Wegetarianizm okazał się dla mnie łatwy w wykonaniu. Zdarzało i wciąż zdarza mi się tęsknić za mięsem, głównie tym najgorszym - fast foodowym (hotdogi z żabki i cheeseburgery z maka!), ale jest to na tyle rzadkie, że nie odczuwam tego zbyt dotkliwie (wiem, że odczuję podczas świąt, gdy Ojciec Biologiczny zacznie pichcić gołąbki i bigos)... Poza tym dla mięsa łatwo mi znaleźć substytuty - roślinne hotdogi jem w Vedze, do chili con carne zamiast mielonego mięsa wrzucam sojowy granulat, a "nuggetsy" świetnie naśladuje tofu. Poza eliminacją mięsa, MOM czy żelatyny z diety, jako wegetarianka musiałam zrezygnować zdecydowałam się zrezygnować ze skórzanych butów i odzieży... I to by było właściwie na tyle. Nic trudnego, żadne wielkie poświęcenie. Z weganizmem jednak sprawa jest bardziej skomplikowana i dla mnie po prostu trudniejsza w realizacji.

Ponieważ uwielbiam słodycze, w głównej mierze te nabiałowe (wspomniane ciasta typu wuzetka, mleczko w tubce, czekolada), i jestem uzależniona od pizzy, mocno odczuwam skutki ich odstawienia. No co tu dużo mówić, jest mi po prostu przykro, że prawdopodobnie nigdy już nie tknę prawdziwej bezy albo nie wciągnę milky waya... I irytuje mnie, że muszę teraz bacznie czytać składy wszystkiego, co kupuję, bo do większości produktów dorzucają cholerną serwatkę. Ostatnio wyskoczyłam "na chwilę" po coś słodkiego do Żabki i spędziłam tam pół godziny szukając łakoci, które nie zawierają jednocześnie niczego odzwierzęcego i oleju palmowego (o tym, czemu to cholerstwo też jest be, przeczytacie tutaj). Skończyło się na tym, że wyszłam z Oreo, które i tak ostatnio non stop wcinam, i... brzoskwiniami w puszce. Do czego to doszło, żebym w ramach wciągania słodyczy musiała sięgać po owoce?!

Ale rezygnacja z większości słodyczy i mojej ukochanej pizzy (tak, wiem, że jest wegański ser, ale to zupełnie inna para kaloszy) to dopiero szczyt góry lodowej. Okazuje się, że odzwierzęce składniki są niemal we wszystkim i muszę się w tym kierunku bardzo mocno doedukować, bo jestem kompletnym laikiem. W kosmetykach na przykład sodium tallowate to tłuszcz pochodzenia zwierzęcego! Wegańska nie jest również gliceryna, keratyny, alantoina i... boję się pomyśleć, co jeszcze, bo to oznacza dużo nowej wiedzy do przyswojenia i dużo kosmetyków, z których będę musiała zrezygnować...

Tak że z przejściem na weganizm jest trudno. Nie domyślałam się, że będzie aż tak ciężko. W obecnej chwili, w okresie, powiedzmy, przejściowym, gdy muszę do tego wszystkiego przywyknąć i wszystko ogarnąć, traktuję to, owszem, jako poświęcenie. Oczywiście, to mój wybór. Teoretycznie nic nie muszę, choć jednak odczuwam to trochę jako przymus - wewnętrzny. Po prostu naprawdę nie chcę brać udziału w całym tym biznesie cierpienia i śmierci, nie chcę tego wspierać.. I wiem, że z czasem będzie mi coraz łatwiej, że w końcu wejdzie mi to w krew i będzie czymś naturalnym. Póki co jednak jest trudno. Ale wiem, że warto. Wiem, że dokonałam słusznej decyzji i to moja największa motywacja.

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku,  obserwuj na Bloglovin lub Twitterze!