JAK WYCHOWYWAĆ NIE SWOJE DZIECKO

czyli o tym, jak negocjować odrobienie lekcji, co odpowiadać na trudne pytania, i jak nie traktować dziecka "po macoszemu".

źródło zdjęcia

Jak wielokrotnie podkreślałam - nie chcę mieć dzieci. Nigdy nie chciałam. Od zawsze wiedziałam, że nigdy nie urodzę i nie będę mamą nikogo prócz moich kotów. Cóż, faktycznie nie urodziłam i faktycznie nie zostałam mamą. Za to los postanowił spłatać mi figla i zrobił mnie macochą!

Na początku naiwnie myślałam, że będę taką macochą-kumpelą, która nigdy w życiu nie skala się nakazaniem dziecku, by odrabiało lekcje albo szło się myć. Miałam być taką fajną "mamuśką". Gdy Zuza zada mi tzw. trudne pytanie, zamiast się głowić, co odpowiedzieć, miałam rzucać "spytaj taty". Wcale nie miałam w żaden sposób wpływać na jej wychowanie. Nie chciałam tego! Miałam być zupełnie obok. Niestety, i te plany nie wypaliły.

Musiałam w końcu wziąć na klatę fakt, że - czy tego chcę czy nie - wywieram na Zuzę wpływ, a więc jakoś jednak mam udział w jej wychowaniu. Przecież razem mieszkamy, a mieszkając z dzieckiem jednak mimowolnie spędza się z nim czas, niemalże dzień w dzień. Dziecko obserwuje, jak się taki człowiek, z którym na codzień obcuje, zachowuje i jaki ma stosunek do świata, jak ogarnia życie, i notuje sobie to gdzieś w podświadomości. Jeśli coś je ciekawi, to pyta - tego, kto akurat jest pod ręką - i chce poznać odpowiedź już, teraz, zaraz. Ma w nosie, czy temat jest niezręczny. Chce wiedzieć i już! Gdy to wszystko w końcu do mnie dotarło, trochę się przeraziłam. Nie chcę mieć na sumieniu źle wychowanego nieradzącego sobie w życiu dziecka - to byłoby przecież coś strasznego!

Druga sprawa, którą zrozumiałam, to to, że jeśli nie ma się dziecka w głębokim poważaniu, to nie da się być taką luzacką mamuśką, która nie macza palców w dziecięcych obowiązkach. Bo jednak dzieci, jak to dzieci, wcale nie rwą się do tego, żeby odrabiać lekcje, sprzątać swój pokój i kłaść się spać, kiedy jest na to pora. A już zupełnie nie rwą się do tego, żeby sprzątać kocie kuwety (co, niestety, musi być udziałem wszystkich domowników, gdy w domu mieszka sześć kotów)! Tak że, chcąc nie chcąc, czasem trzeba dziecko zagonić do obowiązków, a nie zawsze działa zwyczajna sugestia "a lekcje odrobione?" (pf, prawie nigdy nie działa!). Niestety, niestety. 

Jak więc wychowywać nie swoje dziecko? Jak powiem "jak swoje", to to żadna rada nie będzie, bo skąd człowiek bezdzietny ma wiedzieć jak wychowywać JAKIEKOLWIEK dziecko. Ja bym chyba parsknęła śmiechem, jakby mi ktoś takiej rady udzielił. No bo jak swoje to znaczy jak? Cóż, mnie się wydaje, że chyba trzeba to po prostu wyczuć, metodą prób i błędów... Ja, niemająca wcześniej za wiele z dziećmi do czynienia, zupełnie nie wiedziałam na początku, z czym to się je. Zaczęłam więc po prostu papugować Jacka. On ma z Zuzą bardzo fajny kontakt, więc starałam się (i wciąż to robię, rzecz jasna) zachowywać wobec niej tak samo jak on. Kiedy więc się tylko da, preferuję podejście partnerskie - jak równy z równym. W końcu 11 lat to już całkiem duży dzieciak i wiele rozumie, nawet jeśli czasem dla swojej własnej wygody udaje, że wcale nie. A jak się dzieciak nie da traktować jak dorosły, tupie nóżką i wraca do roli dziecka, to fajnym sposobem są negocjacje. U nas wygląda to na przykład tak: Zuzie nie chce się wieczorem sprzątać kuwet, ale że to jej kolej i wie, że się nie wymiga, przychodzi i mówi "mogę dzisiaj sobie odpuścić sprzątanie kuwety, ale jutro posprzątać i rano i wieczorem?". Albo mamy w planach oglądanie wieczorem we trójkę jakiegoś filmu, ale Zuza strasznie zwleka z lekcjami, i wtedy jej uświadamiam "jak szybko odrobisz lekcje, to włączymy sobie film, nawet możesz dzisiaj Ty wybrać, ale jak będziesz się tak guzdrać, to w końcu w ogóle nie obejrzymy, bo będzie już późno i będziesz musiała iść spać". Czasem trzeba stanowczo (bardzo ciężko mi to przychodzi i zawsze mam potem wyrzuty sumienia), czasem trzeba powtórzyć kilka razy, ale w końcu się jakoś udaje. I wtedy lekcje są odrobione i nawet pokój posprzątany... Jedno, czego u nas nie ma i na co z pewnością bym sobie nigdy nie pozwoliła, to krzyk. Krzyczenie na dziecko to strasznie niefajna rzecz, więc my się tak nie bawimy.

No dobra, a co z trudnymi pytaniami o seks i sprawy okołoseksualne? Cóż, to też trzeba wziąć na klatę i zaspokajać dziecięcą ciekawość... Bez spiny, bez terminologii zbyt naukowej, ale też nie wulgarnie, po prostu po ludzku, trzeba dziecku wytłumaczyć niektóre rzeczy. Zazwyczaj ono pyta z czystej ciekawości, a nie dlatego, że faktycznie temat je superfascynuje. Ot, usłyszało gdzieś jakieś słowo, i chce wiedzieć, co to znaczy. Zresztą o rozmowach z dzieckiem na te tzw. trudne tematy jeszcze pewnie napiszę, bo to temat-rzeka i całe mnóstwo rzeczy, o których fajnie byłoby sobie tu na blogu podyskutować z Wami, nasuwa mi się na myśl...

Wracając jednak do ogólnego tematu wychowywania dziecka partnera... Poza tymi momentami, kiedy muszę być troszkę bardziej stanowcza i zagonić Zuzę do obowiązków, jesteśmy właściwie jak psiapsióły. Pomijając, rzecz jasna, różnicę wieku. Robimy razem różne rzeczy i po prostu fajnie się bawimy. To w końcu córka mojego chłopaka, więc zależy mi na tym, żebyśmy miały ze sobą dobry kontakt, nie chcę jej traktować, jak to się brzydko mówi, po macoszemu. A poza tym sama jestem dużym dzieckiem, więc organizowanie wspólnie z Zuzą teatrzyku cieni (ostatni seans nosił tytuł "o zakonnicy napadniętej przez niesfornego Janusza") czy planowanie jej urodzin to dla mnie taka sama (a czasem podejrzewam, że nawet większa) frajda, jak dla niej!

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku,  obserwuj na Bloglovin lub Twitterze!