Kiedy byłam dzieckiem...

Dzieci to takie małe dziwaki. Mają swoje dziwne lęki, rytuały, językowe nawyki (moja koleżanka z dzieciństwa zwykła była na przykład mawiać "proste i ligoczne") i wymyślają sobie głupie zabawy. Kompletnie inaczej postrzegają świat. Wierzą w różne dziwactwa. Często są naiwne (przynajmniej ja byłam i dlatego projektuję to na wszystkie dzieciaki) i można im wiele rzeczy wmówić. Dziś zatem odbywam podróż sentymentalną do czasów mojego dzieciństwa, przypominając, jakim ja byłam małym dziwakiem (dziwakiem zresztą wciąż jestem, tylko nieco większym).

źródło zdjęcia

Kiedy byłam dzieckiem...

• ...kradłam z koleżankami kakao w zerówce. Shame on me! Pewnie, gdybym poprosiła rodziców, żeby mi kupili kakao do zerówki (zawsze dostawaliśmy tam na śniadanie bułki i mleko), to by kupili, ale to przecież żadna frajda. Lepiej było wymykać się z koleżankami pod pozorem pójścia do toalety, gdy wszyscy byli na dworze, i wyżerać paluchami kakao z półek innych dzieci.
• ...chciałam nosić do szkoły herbatę w butelce po płynie do płukania. Akurat zobaczyłam, że babcia ma taką butelkę do wyrzucenia, więc zapytałam, czy mogę sobie wziąć. Babcia, niczego nieświadoma, zgodziła się, a mi się wymsknęło, że to będzie mój termos na herbatę. Butelka została mi odebrała niemal siłą, a ja, głupie dzieciątko, nie wiedziałam, o co ten szum.
• ...byłam strasznie zdegustowana na wieść, na czym polega seks (w dodatku dzieci nie mówiły "seks", tylko "ruchanie"). Dowiedziałam się o tym od koleżanki w drugiej czy trzeciej klasie podstawówki i zarzekałam się, że nigdy czegoś takiego nie zrobię, bo to takie fuuuuuj.
• ...byłam straszną naiwniarą! Najlepszy przykład: okropnie bałam się burzy, a starszaki na podwórku, chcąc się mnie pozbyć, wykorzystywały to. Patrzyło któreś z nich na piękne bezchmurne niebo i mówiło "chyba będzie burza", a ja, zanim zdanie zdążyło do końca wybrzmieć, wykrzykiwałam "idę do domu po kanapkę!" (ja się bałam, oni o tym wiedzieli, ale w życiu bym się wtedy przecież nie przyznała!). I już do końca dnia siedziałam w bezpiecznym domu, przez okno wypatrując tej nadchodzącej burzy.
• ...kochałam się w Herculesie, jak zresztą wszystkie koleżanki z klasy. Następnego dnia po każdym odcinku, zbierałyśmy się na przerwie i wzdychałyśmy, jaki to on jest wspaniały.
• ...bawiłam się z rodzeństwem w "kto nasypie sobie najwięcej cukru do herbaty?". I tak waliliśmy do swoich szklanek (bo wtedy piło się herbatę ze szklanek, w takich plastikowych uchwytach) po 10 łyżeczek cukru, świetnie się przy tym bawiąc, dopóki tato się nie wściekł i nie kazał nam tego wypić.
• ...nigdy nie nudziłam się podczas jazdy samochodem. Kolejną dziwaczną zabawą, którą wymyśliliśmy z rodzeństwem, były "pierdzionki" (naprawdę nie wiem, skąd ta nazwa się wzięła!). Gdy nasze auto mijało jakieś inne trzeba było szybko się pochylić. Taka była zasada. Jak ktoś nie zdążył, to się śmialiśmy, że "pierdzionka" go złapała.
• ...wmawiałam koleżance, że mój pies, maskotka, to prawdziwy pies, ale nie rusza się, bo nie żyje.
• ...budowałam w ogródku bazy z jakichś dykt i innych śmieci. Chowałyśmy się tam z koleżanką, mając frajdę z samego siedzenia w tej miniaturowej klitce, do czasu, aż jakiś frajer złośliwie nie skoczył nam na prowizoryczny dach i nie rozwalił bazy.
• ...uciekłam z domu, bo pobiłam się z bratem. Szwendałam się po mojej małej mieścinie może pół godziny, gdy zgarnęła mnie policja. To nieprawda, że zaginięcie można zgłosić dopiero po jakimśtam określonym czasie. Moja wspaniała Rodzicielka od razu zadzwoniła powiadomić odpowiednie służby.
• ...okropnie bałam się melodii z "Z archiwum X". Oczywiście, rodzice nie pozwalali nam tego oglądać, więc wyobraźnia dopowiedziała sobie, jakie okropnie straszne rzeczy muszą tam pokazywać. I zawsze, gdy już byliśmy w łóżkach, a z drugiego pokoju dobiegała ta przerażająca muzyczka, zatykaliśmy uszy i chowaliśmy głowy pod kołdry.
• ...marzyłam o świecących butach! Nie błyszczących się, tylko naprawdę świecących! Dzieciaki wychowane w latach 90 na pewno pamiętają te buty. To były adidasy, które w podeszwie miały umieszczoną czerwoną żaróweczkę, która zaświecała się za każdym razem, gdy but dotknął podłoża. W końcu wybłagałam u mamy takie buty, ale dostałam surowy nakaz niemówienia tacie o tym, ile kosztowały.
• ... nigdy nie wierzyłam w Świętego Mikołaja, Wróżkę Zębuszkę i inne bajki, które opowiada się dzieciom. Zawsze wiedzieliśmy, że to rodzice kupują nam prezenty, bo i nigdy nam na ten temat nie opowiadali bajek.
• ...świętem było dla mnie, gdy mogłam zjeść czipsy. Rodzice nie pozwalali nam jeść takich "świństw" (co dziwne, cukierków, które też żadnych naturalnych składników nie zawierają, nam nie odmawiali), więc gdy ktoś na podwórku wpieprzał czipsy albo kupiła nam je babcia, zawsze mieliśmy wielką radochę. Jak to człowiekowi niewiele do szczęścia potrzeba...
• ...byłam strasznie przywiązaną do rodziców beksą (chyba odbiło mi się to czkawką, bo wyprowadziłam się od nich, gdy miałam 16 lat). Gdy byłam w 3 klasie, rodzice wysłali mnie i moje rodzeństwo do sanatorium, bo ciągle chorowaliśmy. Nie chciałam ich puścić i ryczałam, jakby mnie kto zarzynał. I tak za każdym razem, gdy nas odwiedzali.
• ...byłam okropnie obrażalska i zacięta w swoim gniewie. Kiedy wyjeżdżałam do wyżej wspomnianego sanatorium, byłam akurat pokłócona z moją najlepszą ówczesną przyjaciółką. Z sanatorium napisałam do niej list z przypomnieniem, że nadal jestem na nią obrażona.
• ...kochałam Britney Spears i marzyłam, że kiedyś też zostanę piosenkarką (zupełnie nie przejmowałam się tym, że słoń mi nadepnął na ucho)
• ...tak bardzo przykładałam się do nauki, że nawet gdy miałam przez 3 dni z rzędu oczy zakrapiane atropiną, siedziałam nad zadaniem domowym z lupą, byle je tylko odrobić (mimo, że nauczycielka wiedziała o atropinie i byłam na ten czas zwolniona z zadań).

Więcej grzechów nie pamiętam! A Wy jakie głupoty robiliście za dzieciaka? Może mieliście jakieś dziwne lęki, nawyki czy zabawy? Podzielcie się w komentarzach!

PS. Przypominam o ANKIECIE. Wypełnienie zajmie Wam 5 minut, a mi pomoże ogarnąć treści na blogu. Dzięki! :)