Być szczęśliwym singlem

Wiesz, to całkiem zabawne. Jeszcze całkiem niedawno, bo nieco ponad rok temu, nie wyobrażałam sobie życia bez związku. A teraz... Teraz po prostu nie wyobrażam sobie bycia z kimś.

źródło zdjęcia

Odkąd tylko zaczęłam spotykać się z chłopakami, ciągle z kimś byłam. Zdarzało się, że z jednego związku przechodziłam w drugi. Moja najdłuższa przerwa pomiędzy kolejnymi związkami trwała pół roku. Ja po prostu MUSIAŁAM z kimś być. Bez tego nie wyobrażałam sobie bycia szczęśliwą. Dziś jest mi samej tak dobrze, że chciałabym napisać list do siebie z przeszłości. Do tej dziewczynki, która tak bardzo pragnęła czyjejś miłości i uwagi. Byłby to bardzo krótki list - coś w stylu "mała, wyluzuj, na chłopakach się świat nie kończy".

Szczęśliwy singiel istnieje, to nie mit. Do tego po prostu chyba trzeba w pewien sposób dorosnąć. Szczęśliwy singiel to osoba, której nie potrzeba tej drugiej połówki, tego dopełnienia, do szczęścia, bo doskonale bawi się sama. Bo umie być szczęśliwa na własne zawołanie, a nie uzależniać to od partnera. Szczęśliwy singiel to osoba, która umie się sobą zająć w odpowiedni sposób. Lubi siebie i dlatego nie boi się być sama. Przecież ma przyjaciół, przecież ma pasje, w których się zatraca. Nie ma w jej życiu pustki, którą koniecznie trzeba by wypełnić związkiem (tylko hej, nie zrozum mnie źle - nie twierdzę, że każdy, kto jest czy chciałby być w związku, odczuwa taką pustkę, którą dzięki partnerowi wypełnia). Ba, czasami taka osoba, nawet będąc singlem, sama dla siebie nie ma wystarczająco dużo czasu (przykład - ja!). Dlatego właśnie nie ciągnie ją, by się wiązać - gdzie w tym wszystkim znalazłaby jeszcze czas dla stałego partnera, któremu trzeba jednak poświęcać trochę więcej uwagi niż przyjaciołom?

Dzień dobry, jestem nieanonimowym szczęśliwym singlem. Co najzabawniejsze uświadomiłam to sobie najdobitniej, gdy umawiałam się z pewnym chłopakiem. Kiedy zauważyłam, że to zmierza w kierunku stałego związku, ogarnęłam się, że ja tak nie chcę, że mi w takiej relacji jest ciasno. Mnie jest naprawdę dobrze samej. Zresztą ja po prostu na zbyt wysokich obrotach działam, żeby się z kimś wiązać. To wspaniałe, że wreszcie, po latach, sama wzięłam odpowiedzialność za własne szczęście. Naprawdę polecam taki styl. Ja chcę z życia brać jak najwięcej, nauczyć się jak najwięcej (choćby kilka rodzajów tańca, mówić płynnie w przynajmniej dwóch językach... i takie takie), przeczytać jak najwięcej i jak najwięcej zobaczyć. Upycham to wszystko jakoś w swoim grafiku, snuję plany na kolejne miesiące, sypiam zaledwie po 5 godzin... I mimo permanentnego niewyspania czuję się szczęśliwa. Nie tylko nie brakuje mi związku, ale wręcz nie widzę tu dla niego miejsca. Nie starczyłoby mi czasu dla drugiej osoby, skoro nie starcza mi go dla siebie samej.

Nie miej mnie za cynika, nie zrozum mnie źle. Ja wierzę w miłość (też to przeżyłam, wiem, że to fajna sprawa), choć może nie taką po sam grób, ale wierzę. Problem w tym, że gdy człowiek jest zakochany, zatraca się w pewien sposób w drugim człowieku, trochę traci siebie, nieco rezygnuje z siebie na rzecz drugiej osoby... Powiesz mi, że można to jakoś pogodzić, że kompromis i takie tam, a w ogóle to przecież wiele osób jest w związkach i realizuje też swoje pasje, więc pieprzę głupoty. No jasne, pewnie tak się da, ale mam jednak wrażenie, że to zawsze jest kompromis. Ja jednak wychodzę z założenia, że nic na siłę. Nie chcę z niczego rezygnować, by móc kogoś kochać. Po co mi kompromis, skoro mogę zjeść ciastko i mieć ciastko? Być szczęśliwa, być dla siebie najwspanialszym człowiekiem i realizować swoje pasje. Dla mnie to jest sytuacja win-win. Mam fajne życie (chociaż czasem marudzę, no, ale jestem kobietą przecież - marudzenie mam w pakiecie), uwielbiam je, robię, to co lubię i jest tego tyle, że brak tu miejsca na miłość, na związek.

Jesteś nieszczęśliwym singlem? Oto recepta, żeby się ogarnąć - traktuj siebie jako najwspanialszego człowieka na świecie, znajdź sobie pasje, cały milion pasji, no i poświęć należytą ilość czasu przyjaciołom. Nie mów mi, że bez związku nie potrafisz... Nie pieprz. Po prostu spróbuj, rzuć sobie wyzwanie. Zobaczysz, że zadziała. A seks? Hej, kto Ci wmówił, że do seksu potrzeba związku? Brzydko Cię okłamał. Ale o tym sama Ci jeszcze kiedyś opowiem.

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku,  obserwuj na Bloglovin lub Twitterze!