Chłopcy, których nie chciałam

Zastanawiające, jak wiele można dowiedzieć się o człowieku, gdy ten zostaje porzucony. Wtedy tak naprawdę wychodzi na jaw, jakim jest człowiekiem – dojrzałym, posiadającym swoją dumę i godność i niebudującym swej samooceny na relacjach z innymi ludźmi, czy może niedojrzałym dzieciakiem, z problemem z samoakceptacją, a może nawet mającym problemy psychiczne.

źródło zdjęcia

Wychodzi szydło z worka, a rzeczy, które wtedy można poznać po zachowaniu takiej osoby czasami bywają przerażające i w takim wypadku jedynie utwierdzają w poczuciu, że podjęło się dobrą decyzję, kończąc tę znajomość. Doskonale wiem, że rozstania bywają bolesne, zwłaszcza, gdy wydawało się, że wszystko jest w porządku, że chwilowe trudności miną, i wiązało się z tą drugą osobą jakieś nadzieje. Rozumiem, że może być trudno pogodzić się z faktem, że ktoś nas nie chce. I właściwie nie widzę nic superniestosownego w pisaniu do byłego partnera, że się za nim tęskni czy prosi o drugą szansę. Tak jak mówię, sytuacja z rozstaniem bywa ciężka do zaakceptowania. To całkiem normalne, że chciałoby się to odkręcić, a że kto nie ryzykuje, ten nic nie ma... Tak że pół biedy jeśli porzucony partner od czasu do czasu pisze lub dzwoni rozżalony porzuceniem prosząc, by ponownie rozważyć decyzję. Gorzej, gdy dochodzi do sytuacji kompromitujących czy wręcz nieprzyjemnych.

Taka sytuacja była ostatnio zresztą moim udziałem i dlatego zdecydowałam się o tym napisać. Otóż chłopak (mimo, że był pod trzydziestkę, nie mogę się zmusić by nazwać go mężczyzną, ponieważ jego zachowanie wyraźnie świadczyło, że jest jeszcze małym chłopczykiem kompletnie nic nie wiedzącym na temat kobiet) , którego po kilku randkach odprawiłam z kwitkiem, gdyż zniechęciło mnie, że non stop latał za mną jak mały piesek z wywieszonym ozorem, dowiedziawszy się o powodzie mojej decyzji raczył mnie poinformować, że nie dawał mi spokoju i ciągle się ze mną kontaktował oraz tak często chciał się spotykać dlatego, że miał na mnie straszną ochotę i... no, po prostu chciał mnie przelecieć. Okej, oddaję mu sprawiedliwość – nie ujął tego dokładnie w tych słowach, nie był na tyle głupi, lecz taka właśnie była wymowa jego komunikatu. Cóż, zero klasy. Jakby tego było mało po jakimś czasie, gdy zobaczył, że wspomniałam o nim w jakimś wpisie na blogu, zaczął do mnie obsesyjnie wypisywać i zupełnie nie chciał przyjąć do wiadomości, że nie mam ani czasu ani ochoty z nim rozmawiać. Zachowanie może niezupełnie godne publicznego potępienia, ale jednak... słabe.

Innym razem zaraz po zainicjowanym przeze mnie rozstaniu zadzwonił do mnie były z groźbą, że... się zabije dlatego, że z nim zerwałam. Mamrotał coś o tym, że właśnie trzyma żyletkę, tabletki czy co to tam było. Domyślając się blefu odłożyłam słuchawkę i tyle go widziałam. Oczywiście, facet wciąż żyje i ma się dobrze. Nie jest ze mnie jednak aż taka femme fatale, żeby ktoś faktycznie chciał się z mojego powodu unicestwiać.

Jeszcze bardziej nieprzyjemną sytuację miała moja znajoma, która przez długi czas odwlekała porzucenie chłopaka, ponieważ wzięła kredyt na spłatę jego długów i bała się, że po zerwaniu facet się na nią wypnie. W końcu jednak nie wytrzymała psychicznych męczarni i uwolniła się od drania. Jak łatwo się domyślić, typ odmówił spłacania kredytu, a żeby tego było mało, zaczął ją prześladować – łaził za nią, dzwonił, straszył. To dopiero dobitny przykład, jak byłym potrafi rzucić się na mózg rozstanie.

Rzecz jasna, absolutnie nie chcę sugerować, że to decyzja o rozstaniu powoduje takie psychiczne zawirowania, raczej po prostu wyciąga je na światło dzienne. Przecież żadna normalna dorosła osoba, która jest w pełni władz umysłowych, nie zachowa się jak w wyżej przytoczonych przykładach, nawet będąc w dużym stresie z powodu zerwania. A zaczynając się z kimś spotykać zazwyczaj wydaje się, że to normalna, całkiem interesująca osoba i w życiu nie przyjdzie człowiekowi do głowy, że ten oto sympatyczny facet, z którym tak dobrze się gada i w którego towarzystwie czas płynie zdecydowanie szybko, może mieć coś nie w porządku z głową. A tu na koniec niespodzianka! Trochę to creepy, no i dobitnie pokazuje, że nikogo nie da się nigdy poznać tak zupełnie, tak w 100% (może to być i powodem do zmartwień, ale i do radości, bo nigdy nie wiadomo, czym może nas jeszcze pozytywnie zaskoczyć).

A czy któryś z Twoich byłych też popisał się jakimś zachowaniem świadczących o konieczności interwencji psychiatry? Podziel się w komentarzu!

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku,  obserwuj na Bloglovin lub Twitterze!