Babcine gacie i zero makijażu

Kobieta powinna być piękna, seksowna, czarująca. Zadbana. Musi mieć lśniące zdrowe włosy, maskować wszelkie niedoskonałości cery, nie pokazywać się z owłosionymi nogami i tak dalej, i tak dalej... Taka jedna kobieta, a tyle obowiązków!

źródło zdjęcia

Jako kobieta czuję zewnętrzną presję, żeby zawsze wyglądać zachwycająco. Bo kobieta powinna przecież być piękna, seksowna, czarująca. Zadbana. Musi mieć lśniące zdrowe włosy, maskować wszelkie niedoskonałości cery, nie pokazywać się z owłosionymi nogami i tak dalej, i tak dalej... Taka jedna kobieta, a tyle obowiązków! Czy narzucanych społecznie czy przez reklamy - nie dbam o to! I w nosie te wszystkie powinności mam. Gdy nie chce mi się golić nóg, wychodzę z futrem (oczywiście, rzadko mi się to zdarza i robię to z lekkim zażenowaniem, ale jednak bywa!). Kiedy nie mam siły zwlec się rano z łóżka, w nieskończoność przestawiam drzemki, a potem w pracy rażę w oczy zupełnym brakiem makijażu. Jeśli budzę się totalnie pozbawiona energii, wciągam na tyłek przypadkowe, czasem nawet "babcine", gacie, a w ramach stylizacji chwytam wszystko, co mi wpadnie pod rękę i potem wyglądam, jakbym ubierała się po ciemku. 

Ja wiem, że czasem naprawdę wygląda się, jakby chlało się całą noc i makijaż wydaje się jedynym słusznym wyborem, by nie straszyć ludzi. Wiem, że wszystkie koleżanki do pracy przychodzą w pełnym perfekcyjnym makijażu i głupio tak świecić nieumalowanym licem upstrzonym w dodatku krostami i worami spod oczu wiszącymi aż do kolan. Wiem też, jak przyjemnie czuje się idealnie wystylizowana i umalowana kobieta widząca, że przyciąga na ulicy zachwycone spojrzenia nie tylko płci przeciwnej. Ja to wszystko doskonale rozumiem...

Jednocześnie jednak wiem, że podstawa to czuć się dobrze w swojej skórze, akceptować siebie w całości. Smutne natomiast, gdy żyje się jedynie dla cudzych spojrzeń pełnych podziwu. To musi być okropnie frustrujące nie lubić patrzeć na siebie w lustrze, gdy jest totalnie nagim - bez grama make-up'u czy z włosami w nieładzie. To musi być okropnie frustrujące zmuszać się do nałożenia rano tapety, przygładzenia każdego odstającego włoska i dobrania ubrań, które ze sobą wzajemnie i z makijażem będą idealnie współgrać, nawet wtedy, gdy zupełnie nie ma się ochoty żyć. Ba, gdybym ja obudziła się bez siły do życia, mozolnie nakładanie makijażu (rysowanie idealnych kresek i brwi to misterna robota!) tylko by mnie rozsierdziło, a nie poprawiło mi humor.

Dlatego w pupie, nosie i innych otworach ciała mam stereotypy i presję, bym jako kobieta starała się zawsze dążyć do ideału, przede wszystkim tego powierzchownego. Jeśli mi się nie chce, to się do niczego nie zmuszam. Na tyle dobrze czuję się w swoim ciele i na tyle szanuję siebie, by działać ze sobą w zgodzie, by jeszcze samej na sobie nie wywierać jakiejś chorej presji i by sobie odpuścić, kiedy tego potrzebuję. Lubię siebie nawet w "babcinych" gaciach, bez makijażu i w wielkich swetrze, który zupełnie ukrywa moje kształty (a kobieta przecież powinna je eksponować, heloł!).

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku,  obserwuj na Bloglovin lub Twitterze!