Rowerzysta też człowiek

Rowerzysta to ma przesrane - ścieżek jak na lekarstwo, po ulicy strach jeździć (a nawet jeśli się człowiek odważy, to musi mieć oczy dookoła głowy, nerwy ze stali i środkowy palec zawsze gotowy do akcji), a po chodnikach nie wolno...

źródło zdjęcia (by Florian Klauer)

Z wielkim szacuneczkiem patrzę na tych śmiałków, którzy mają odwagę jeździć rowerami po ulicach dużego miasta, a za bohaterów uważam tych, którzy w dodatku skręcają w lewo na kilkupasmowym skrzyżowaniu. Niby ten respekt trochę z pupy, bo rowerzyści mają cholerne prawo, żeby tam być, więc to tak jakbym się podniecała ludźmi, którzy odważyli się wyjechać autem na miasto. No cóż, o tym, że nic bardziej mylnego wie każdy, kto spróbował uczestniczyć w ruchu drogowym jako rowerzysta.

Dopiero, gdy wyjedzie się na miasto rowerem (albo samochodem z L-ką na dachu), tak jak przepisy drogowe przykazały, dostrzega się, że ulica rządzi się prawem dżungli. Ograniczenie prędkości? Pfffff, zapomnij! Ruch prawostronny? Jasne, daj spokój. Kierunkowskazy? A po co to komu, panie, ja się pytam! Klakson jedynie w ostateczności? Haha, dobry żarcik, przecież to najlepsza metoda, żeby dać znać innemu kierowcy albo rowerzyście, że jest debilem! 

No ludzie, kaman. W dodatku nikt nie uważa tego za coś dziwnego, wręcz przeciwnie - łamanie przepisów to jest standard. Mój ziomeczek powiedział mi bez żadnej krępacji "jak wsiądziesz na kierownicę bez instruktora, też nie będziesz jeździć z przepisową prędkością, no przestań, co Ty śmieszna jesteś?".

Póki jeszcze człowiek jest pieszym i ma swój bezpieczny chodnik, to jeszcze gra gitara, w nosie ma kierowców. Póki jest kierowcą, może jeździć przepisowo albo nie, ale jest chociaż (w miarę) bezpieczny w swoim autku, podczas wypadku ma szansę przeżyć, a nawet wyjść z niego bez szwanku (w końcu głupi ma zawsze szczęście). Za to, gdy jest rowerzystą i włącza się do ruchu drogowego, do tego dziewiątego kręgu piekła, ma zwyczajnie przesrane. Kierowcy go jakby nie zauważają, kompletnie nie respektują zasady 1 metr odstępu podczas wyprzedzania, niemal zahaczając lusterkiem o kierownicę roweru, zajeżdżają ścieżki rowerowe, a gdy na jezdni namalowany jest rowerek, to jakoś tak zupełnym przypadkiem nagle przypominają sobie, że na kursie prawa jazdy ich uczyli, żeby jechać maksymalnie blisko prawej krawędzi, a jeśli ten bezczelny gówniarz na swoim rowerze ma czelność jechać w takiej odległości od krawędzi jezdni, że nie da się go na tym jednym pasie wyprzedzić, ogłuszająco trąbią jakby od tego zależało ich życie... Co więcej, w razie wypadku rower-samochód, rowerzysta ma raczej marne szanse, zwłaszcza biorąc pod uwagę przekraczaną notorycznie przez kierowców prędkość. Ja więc po takiej dziesięciominutowej jeździe rowerem mam totalnie dość, nerwy mam w strzępach, poziom adrenaliny - powyżej słupka, i dziękuję Bogu, że dane mi było wyjść z tego cało.

Ale nie dość tego! Zupełnie jakby tego wszystkiego było mało, kierowcy mają jeszcze czelność obnosić się ze swoim wkurwieniem na rowerzystów i głośno między sobą komentować sytuację. Ostatnio usłyszałam na przykład oburzenie koleżanki względem policjanta, który ośmielił się ją zatrzymać, że jak to ona nie może wjeżdżać na śluzę/ścieżkę dla rowerów przy zakręcie, przecież jak nie wjedzie, to nie widzi, co się dzieje na drodze. No tak, a jak nie przekroczy prędkości, to nie zdąży do pracy. A jak zmarnuje sekundę na włączenie kierunkowskazu, to pewnie umrze. Wymówka zawsze się znajdzie, prawda? 

Polecam wszystkim kierowcom, którzy z rozmysłem albo przez to, że są zbyt durni, żeby chwilę pomyśleć, utrudniają rowerzystom życie, ruszyć jednak łbem i pomyśleć w ten sposób - gdyby każdy rowerzysta przesiadł się w samochód (1 rowerzysta => 1 samochód), to dopiero mielibyście burdel na drogach i non stop korki. I nie spóźnilibyście się do pracy pięć czy dziesięć minut przez drania na jednośladzie, ale pewnie jakąś dobrą godzinę, minimum, przez cały tłum zmotoryzowanych. Jak dalej tego nie ogarniasz, to weź karteczkę i może sobie to narysuj, nie wiem, zrób obliczenia... Może wtedy dotrze to do twojej zakutej egoistycznej pały.

Wiem, że czasem trudno się powstrzymać od klnięcia na rowerzystę, zwłaszcza, że i oni nie do końca najwyraźniej znają przepisy (choć mam wrażenie, że jednak bardziej niż kierowcy). Sama miałam do czynienia z rowerzystą-idiotą, gdy akurat siedziałam za kółkiem, więc wiem, że naprawdę da się nie trąbić i nie łamać przepisów próbując takiego wyprzedzić. Klnięcie pod nosem rozładowuje napięcie, więc polecam ograniczyć się jednak tylko do tego sposobu. 

PS. Jeśli poczułaś/poczułeś się urażony moim tekstem, idź do kąta i się wstydź, bo najprawdopodobniej jesteś jednym z tym debili łamiących przepisy i zagrażającym ludzkiemu życiu, na których tak tu psioczę. 

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku lub zaobserwuj na Bloglovin!