Za duzi na wstyd

Słucham Britney Spears i oglądam "Warsaw Shore". Ufff, no, już, powiedziałam to. Możesz się śmiać.

źródło zdjęcia

Chciałam jeszcze się od razu tłumaczyć, że to nie tak, że zapętlam Britney dzień w dzień i że przecież ambitniejszą niż WS rozrywkę też lubię, i podać Ci nawet przykłady, linka do mojego lans ef emu, do potwierdzających to wpisów na blogu... Ale po co? Możesz się śmiać, jeśli czujesz taką potrzebę.

Pamiętasz, jak to było, gdy miało się po kilka, kilkanaście lat? Pamiętasz, jak człowiek nie chciał odstawać od reszty? W podstawówce, pamiętam, wszystkie mówiłyśmy, że naszą ulubioną piosenkarką jest Whitney Houston i śmiałyśmy się z koleżanki, która przyznawała się, że ona jednak woli... Shazzę. Mnie samej znów strasznie było wstyd, że odstaję od klasy, bo nie chodzę na religię (dziś za to cieszę się niezmiernie, że moi rodzice nie są katolikami i oszczędzono mi wychowania w tej hipokryzji). Dzieciaki są głupie i okrutne. Głupie, bo trzęsą się jak osika przed byciem innym, w jakikolwiek sposób. Okrutne, bo właśnie za byle pierdołę potrafią wykluczyć z grupy, wyśmiewać, dokuczać (do dziś pamiętam, jak przez to, że nie chodziłam na tę nieszczęsną religię, kolega z klasy nazwał mnie bezbożnicą!). Ale przecież to tylko dzieci. Dorosną, to im się zmieni, przestaną tak zabiegać o akceptację tłumu, o przynależność, przestaną wstydzić się swojego ja, swoich poglądów, swoich upodobań... Prawda? A może jednak nie? A może ten lęk przed wykluczeniem dorasta razem z nimi? Razem z nami?

Rozejrzyj się wokół. Przyjrzyj się swoim znajomym, rodzinie. Przyjrzyj się sobie. Wciąż jesteśmy tą bandą dzieciaków, która z byle powodu potrafi wyśmiewać, dokuczać i wykluczać z grupy. Teraz po prostu wyśmiewamy za trochę inne rzeczy. Jaranie się "zmierzchem" albo "50 twarzami Greya" nie jest okej, to obciach. Kto się przyzna, że lubi Krzysztofa Krawczyka? Nikt, bo to, jak to się mówiło w podstawówce, siara. A powiedzieć, że słucha się disco polo? Matko Bosko, strach pomyśleć! Gdy powiesz, że oglądasz "Warsaw Shore" (o, albo np. telenowele), też spadnie na Ciebie grad krzywych spojrzeń, no, chyba, że dodasz, że robisz to dla beki. Robienie rzeczy dla beki jest spoko, akceptowalne społecznie. Za to bycie gorliwym praktykującym wyznawcą jakiejkolwiek religii już nie jest spoko, to też powód do wstydu, chyba, że jesteś starym moherem. 

Czy to nie smutne (i idiotyczne przy okazji), że wstydzisz się przyznać, że lubisz coś, co społeczeństwo uznało za bezwartościowe, ale nie wstydzisz się śmiać z innych, bo oni, naiwni, się przyznali? Czy to nie jest popieprzone? Kaman, chyba jesteśmy na to za duzi. Za duzi na taki wstyd, na konformizm. Za duzi na przejmowanie się takimi pierdołami. I za duzi na to durne piętnowanie, to durne wyśmiewanie. Proszę, wyjdźmy w końcu z piaskownicy i zachowujmy się, chociaż w tej kwestii, jak dorośli ludzie.

A Ty do czego wstydzisz się przyznać?

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku,  obserwuj na Bloglovin lub Twitterze!