Ludzie, których już nie znamy

Nagle, ni z tego, ni z owego, przypominają mi się wszyscy ludzie, którzy kiedyś byli dla mnie tacy ważni, a których dziś już właściwie nie znam. Wiem, że to naturalna kolej rzeczy. Wiem, że nie wszystko jest nam dane na zawsze. Ale jednak nie do końca potrafię się z tym pogodzić. 

źródło zdjęcia

Mijamy się. Mówimy sobie jedynie "cześć", a i to nie zawsze. Może ze sobą w ogóle nie rozmawiamy, udając, że jesteśmy sobie kompletnie obcy, a może czasem zamienimy kilka słów - przez sms-y albo czat na facebooku przede wszystkim - zapewniając, że koniecznie musimy się spotkać, koniecznie obgadać, co tam u nas słychać, jak nam życie mija. Oczywiście, jak łatwo zgadnąć, do tych spotkań nie dochodzi i wszyscy wiemy, że nie dojdzie. A jeśli nawet dochodzi, raz na ruski rok, to już przecież nie jest to samo, co kiedyś. Już tego nie czujemy. Wymieniamy między sobą jedynie suche informacje, zupełnie bez emocji opowiadamy, co u nas nowego, i po chwili zapominamy, co powiedział nasz rozmówca. To już nie jest przyjaźń, to tylko zwykła znajomość, a może i nawet nie to. Teraz jesteśmy sobie niemal zupełnie obcy. Już się nie znamy.

Jest mi z tego powodu przykro. Oczywiście, nie permanentnie, bo nawet nie mam za wiele czasu na takie rozmyślania, ale zdarza się od czasu do czasu, że nachodzi mnie taka myśl. Nagle, ni z tego, ni z owego, przypominają mi się wszyscy ludzie, którzy kiedyś byli dla mnie tacy ważni, a których dziś już właściwie nie znam. Wiem, że to naturalna kolej rzeczy. Wiem, że nie wszystko jest nam dane na zawsze. Ale jednak nie do końca potrafię się z tym pogodzić. Wciąż nie dociera do mnie fakt, że z G., która kiedyś była moją najlepszą przyjaciółką, z którą nawet miałam tego samego chłopaka (oczywiście, nie w tym samym czasie, ale... jedna po drugiej), dziś nie mówimy sobie nawet "cześć" i odwracamy głowy, gdy widzimy się na mieście. A wszystko przez jakieś głupie nieporozumienie. Przykro mi, że wielka przyjaźń z D., która kiedyś ze mną mieszkała i nawet mnie przez pewien czas utrzymywała, runęła z wielkim hukiem i dziś jedynie czasem pokłócimy się w komentarzach na facebooku. Żal mi i innych przyjaźni, które zdawały się nierozerwalne, ale które zostały nadgryzione przez ząb czasu albo zepsute przez jakieś inne pierdoły. Można pieprzyć, że widocznie nie były to prawdziwe przyjaźnie, skoro nie przetrwały próby czasu, ale ja wiem, że to gówno prawda, więc proszę mi nie wciskać kitu.

Mówią, że przyjaźń to coś ważniejszego niż miłość, bo związki się zaczynają i kończą, a przyjaźń wciąż trwa. Mówią, że to relacja na całe życie. To nieprawda. Przyjaźnie działają na podobnej zasadzie jak związki. Zaczynają się, trwają jakiś czas, czasem miesiąc (ubiegając komentarze: przyjaźń nie zależy od długości znajomości, ale od stopnia zażyłości przecież, czasem, by się zaprzyjaźnić, wystarczy  zaledwie kilka dni), czasem 20 lat, i wreszcie się kończą. Czasem giną śmiercią naturalną, powoli dogorywając, czasem kończą się z wielkim hukiem - jedna awantura i po wszystkim. Rzadziej, jak związki, nie kończą się nigdy, trwając do końca życia. To smutne, czasem ciężkie do zaakceptowania, ale tak już jest. Nie, przyjaźń zdecydowanie nie jest wieczna.

Mówią, że o przyjaźń trzeba dbać, trzeba ją pielęgnować. Jest w tym, oczywiście, wiele prawdy, ale jednak nie 100%. O tej pielęgnacji zażyłości powinny pamiętać jednak obie strony... Ciężko brać na siebie całą odpowiedzialność za przyjaźń, nieustannie zabiegać o uwagę tej drugiej strony, pierwszemu zagadywać i pierwszemu proponować spotkania. Nawet jeśli rozmowy się dalej kleją, nadal się spotykacie, nawet wciąż z tą samą częstotliwością i zaangażowaniem, w końcu takie ciągnięcie na swoich barkach całej znajomości zaczyna nużyć. Człowiek zaczyna się zastanawiać, czy może nie jest dla tej drugiej osoby natrętem, ma dość tego, że tylko jemu zależy, i w końcu się buntuje. W końcu po cholerę poświęcać czas dla osoby, która, wydaje się, nie ma go dla nas? Bo skoro sama nie wychodzi z jakąkolwiek inicjatywą, to prawdopodobnie jesteśmy jej zbędni... Pewnie, różne są sytuacje życiowe - nowa praca pochłaniająca totalnie albo nowy partner i, jak to zawsze na początku związku bywa, chęć spędzania z nim całego swojego wolnego czasu. Przyjaźń wymaga zrozumienia i na początku to zrozumienie na pewno gdzieś tam jest, ale kiedy po kilku miesiącach, stan rzeczy się utrzymuje, to przychodzi pora na zastanowienie, czy dalsza znajomość ma sens. A wracając do pielęgnowania przyjaźni - czasami i to nie wystarcza, nawet jeżeli jest działaniem obustronnym. Nie stoimy przecież w miejscu, nieustannie się rozwijamy, pod wpływem nowych doświadczeń czy nawet refleksji zachodzą w nas nieustannie zmiany. I czasem prowadzi to do rozluźnienia więzi. Przestajemy się nawzajem rozumieć, przestajemy do siebie wzajemnie docierać, i tak powoli ta przyjaźń niszczeje, aż wreszcie jesteśmy tylko dwójką dawnych znajomych. Mijamy się. Mówimy sobie jedynie "cześć", a i to nie zawsze. 

źródło: tumblr

________________________

Podoba Ci się wpis? Polub mnie na Facebooku,  obserwuj na Bloglovin lub Twitterze!